Zarówno osteopatia, jak i fizjoterapia mogą dopomóc w dolegliwościach związanych z aparatem ruchu. Obydwie te metody należą do nieinwazyjnych terapii, których celem jest poprawa funkcjonowania wszystkich układów organizmu. Opierają się one na wiedzy medycznej, znajomości anatomii i fizjologii człowieka i mogą stanowić uzupełnienie leczenia farmakologicznego czy operacyjnego. Co różni zatem osteopatę od fizjoterapeuty?
Czym zajmuje się fizjoterapeuta?
Fizjoterapia to nauka medyczna o utrzymywaniu, rozwijaniu oraz przywracaniu sprawności ruchowej człowieka. Zajmuje się ona m.in. wyeliminowaniem bólu i poprawą zdolności fizycznych po wypadkach oraz w razie, dolegliwości bólowych, np. kręgosłupa, kolan czy łokci.
Osoby zajmujące się fizjoterapią muszą mieć ukończone 5-letnie studia magisterskie, dzięki czemu mogą one samodzielnie diagnozować i leczyć pacjentów.zajmować się np. rehabilitacją sportowców, wspierać ludzi po wypadkach, czy też leczyć bóle mięśni, stawów oraz wady postawy za pomocą metod takich jak:
- masaż,
- laseroterapia,
- lecznicza kąpiel,
- gimnastyka,
- elektroterapia,
- ultradźwięki.
W ramach leczenia fizjoterapeuta dobiera odpowiedni program rehabilitacji, dostosowany do specyficznych potrzeb organizmu. Najczęściej do gabinetów fizjoterapeutycznych trafiają osoby:
- z uszkodzeniami neurologicznymi,
- po udarze,
- z chorobami przewlekłymi;
- z osteoporozą,
- po urazach,
- po operacjach,
- z bólami,
- z uszkodzonymi stawami lub połamanymi kośćmi,
- z wadami postawy.
Jakie są zadania osteopaty?
Osteopatia bazuje na terapii manualnej i koncentruje się na holistycznym podejściu do pacjenta, Aby zdobyć kwalifikacje osteopaty, trzeba być już lekarzem medycyny lub fizjoterapeutą, po czym należy ukończyć 5-letnie studia osteopatyczne i zdać egzamin kliniczny.
Osteopata może wdrożyć w procesie leczenia takie techniki jak:
- technika energetyzacji mięśni,
- terapia punktów spustowych,
- terapia czaszkowo-krzyżowa,
- technika równoważenia napięć więzadłowych.
Osteopata jest wyposażony w wiedzę z zakresu m.in. anatomii, fizjologii czy biomechaniki, co pozwala mu wyczuć nieprawidłowości za pomocą dotyku. Koncentruje się on głównie na wewnętrznym działaniu mięśni, stawów, szkieletu, nerwów, tkanki i narządów wewnętrznych jako całości.
Twórcą tej metody jest amerykański lekarz Andrew Taylor Still, Wykorzystuje ona trzy podstawowe narzędzia diagnostyczne: wzrok, słuch i czucie. Są w niej stosowane nieinwazyjne techniki manualne, do których należy: m.in. masaż głęboki, manipulacja, trakcja.
Osteopatia nie wykorzystuje leków, a dolegliwości pacjentów nie są przez tę metodę wyciszane, ale eliminowane.
Jej celem jest przede wszystkim zapobieganie pogłębianiu się problemu. Bazuje ona na naturalnej zdolności organizmu do samoleczenia się i skupia się również na zredukowaniu ryzyka przyszłych kontuzji.
Prawidłowo przeprowadzona terapia osteopatyczna może wpłynąć na większą ruchomość stawów, wzmożoną wytrzymałość kończyn na urazy mechaniczne, a także na ogólne rozluźnienie organizmu i zredukowanie napięcia.
Fizjoterapia i osteopatia — jakie są między nimi podobieństwa i różnice?
Zarówno osteopatia, jak i fizjoterapia bazują na udokumentowanej wiedzy medycznej. Różnice pomiędzy nimi uwidaczniają się w sposobie rozwiązania problemu, z którym przychodzi do nich pacjent. W inny sposób bowiem przebiega myślenie o schorzeniu u fizjoterapeuty, a w inny u osteopaty i odmienne będzie u nich podejście do zaistniałego problemu medycznego. Na przykład, gdy pomocy szukać będzie pacjent, u którego nastąpił uraz stawu kolanowego fizjoterapeuta zbada przede wszystkim uszkodzenie struktur w układzie kostno-mięśniowym i zaleci metodę zmniejszającą te uszkodzenia i prowadzącą do przywrócenie utraconej funkcji. Natomiast osteopata zajmie się również poprawą ukrwienia przepływu limfy, a stosowane przez niego techniki wpłyną także na układ nerwowy i będą prowadzić do wyciszenia splotu w okolicy urazu oraz usunięcia traumy w obrębie tkanek.
Osteopaci patrzą na organizm w sposób całościowy, zwracając uwagę na współpracę wszystkich jego układów zarówno w sferze cielesnej, jak i emocjonalną. Natomiast fizjoterapeuci nie opierają w tak znacznym stopniu swojej pracy na rozwiązaniu problemów emocjonalnych pacjenta.