Jedną z przyczyn bólu kręgosłupa może okazać się dyskopatia występująca z uciskiem korzenia. W jaki sposób objawia się ona, jakie ma przyczyny oraz jak ją leczyć?
Czym jest dyskopatia?
Dyskopatia to schorzenie kręgosłupa, przy którym dochodzi do uszkodzenia krążków międzykręgowych, nazywanych dyskami — sprężystych elementów leżących pomiędzy strukturami kostnymi kręgosłupa. Ich zadaniem jest ułatwianie zakresu jego ruchów i ich amortyzacja. Utrata właściwości krążków międzykręgowych może być przyczyną wysuwania się ich spomiędzy kręgów i tworzenia przepukliny powodującej bolesny ucisk korzeni nerwowych i rdzenia kręgowego. Z czasem proces ten powoduje powolną degenerację pierścienia włóknistego i uwypuklenia jądra miażdżystego dysku co często wywołuje ucisk i zaburzenie funkcji okolicznych struktur nerwowych. Proces ten zazwyczaj rozłożony jest w czasie, Następują w nim pewne stadia i określone dolegliwości. Jedną z nich jest nagły incydent bólowy, określany często jako „wypadnięcie” dysku
Dyskopatia – przyczyny jej powstawania
Przyczyn powstawania dyskopatii może być wiele. Do najczęstszych należy upośledzenie procesów przemiany materii w tkance dyskowej oraz zbyt duży nacisk na krążki międzykręgowe. Do uszkodzenia struktur krążków międzykręgowych dochodzi z powodu m.in.:
- czynników genetycznych
- urazów kręgosłupa,
- wad postawy,
- siedzącego trybu życia,
- pracy fizycznej obciążającej kręgosłup,
- otyłości,
- niewłaściwej techniki podnoszenia i dźwigania,
- intensywnej aktywności fizycznej bez odpowiedniego przygotowania,
- kontuzji
- zaawansowanego wieku.
Dyskopatia – rodzaje schorzenia
Ze względu na lokalizację zmian, rozróżniamy dyskopatie odcinków lędźwiowego, szyjnego i rzadziej piersiowego.
Kliniczne postacie dyskopatii występować mogą:
- Z bólem i objawami uszkodzenia korzenia;
- Z bólem i bez objawów uszkodzenia korzenia;
- Bez bólu, ale z objawami uszkodzenia korzenia;
- Bez bólu i bez objawów uszkodzenia, ale w badaniach radiologicznych widoczny jest ucisk na korzeń.
Dyskopatie dzieli się także ze względu na stopień zaawansowania:
- W okresie I występują ostre dolegliwości bólowe, bez zmian w badaniach radiologicznych.
- Okres II to powstanie stanu zapalnego i zmian strukturalnych.
- W III okresie ból przewlekły występuje wraz z nadmiernie sztywnym kręgosłupem i zmianami zwyrodnieniowymi.
Objawy występujące przy dyskopatii
Ból nie zawsze występuje w przebiegu dyskopatii, lecz gdy pojawia się, zwykle promieniuje wzdłuż przebiegu nerwu: barku, ręki, pachwiny, pośladka, uda, podudzia lub stopy.
Do objawów dyskopatii szyjnej i lędźwiowej należą również zmienione lub osłabione czucie oraz wrażenia mrowienia czy drętwienia, zwane parestezjami na kończynie Poważnym objawem dyskopatii lędźwiowej jest nietrzymanie moczu, a szyjnej – ból głowy. Wystąpienie nagłego, silnego bólu może też świadczyć o pęknięciu pierścienia włóknistego. W większości przypadków samoistnie goi się ono i zabliźnia, a ból zmniejsza się i postęp choroby zostaje chwilowo powstrzymany. Niekiedy jednak dochodzi do wysunięcia się krążka poza jego obręb i pojawienia się objawów neurologicznych takich jak:
- ból korzeniowy,
- opadanie stopy,
- osłabienie siły mięśniowej nogi,
- zaburzenia czucia, w działaniu zwieraczy.
Ponadto, gdy dojdzie do wykształcenia skoliozy, czy zniesienia lordozy, ruchomość kręgosłupa może zostać ograniczona.
Dyskopatia – fizjoterapia i leczenie
W większości przypadków dyskopatii wystarczające okazuje się leczenie zachowawcze: w postaci farmakoterapii polegającej na stosowaniu leków przeciwbólowych i przeciwzapalnych oraz szeroko pojmowana fizjoterapia, która obejmuje:
- terapię ułożeniową,
- zabiegi takie jak TENS, jonoforeza, laser, pole magnetyczne,
- terapię manualną,
- Kinesiotaping.
- ćwiczenia wzmacniające i rozciągające
Fizjoterapia przy dyskopatii dąży do zredukowanie dolegliwości bólowych, zmniejszenia napięcia mięśniowego i dążenie do balansu mięśniowego pomiędzy antagonistycznymi grupami, a także przywrócenie prawidłowej ruchomości kręgosłupa.
W cięższych przypadkach stosuje się zastrzyki nadtwardówkowe podawane w okolicę ucisku nerwu w kręgosłupie, a u 3% pacjentów wskazane jest leczenie operacyjne. Ostateczną decyzję co do leczenia operacyjnego zawsze podejmuje lekarz.